-जनकमान डंगोल
अकबर बादशाह कहिलेकाही बहुलट्ठीपाराको हर्कत गर्थे । एक दिन आफ्नै पिसाब फेरेर एउटा भाँडामा राखेछन ।
सदाझै बिरबल मन्त्रि राजाको दर्शनभेटमा
गाएको बेलामा माथि दरबारको बार्दलीबाट बीरबल मन्त्रीको टाउकोमा पिशाव खन्याईदिएछन ।
बीरबलले टाउकोमा के पोखियो भनेर हातले छामेछन । ठुस्स पिशाव
गनायेछ । मास्तिर फर्केर हेर्दा बादशाह अकबर्लाई देखे बडो अदबले बादशाहलाई झुकेर दर्शन सर्खार भनेछन ।
ओह्हो बीरबल हिजो भर्खर सेवकले तेल ल्याएका थिए । पोखिएर
तिम्रो टाउकोमा पर्यो भनेर सफेद झुठ बोलेछन । बीरबल मन्त्रीले पनि हो र सर्खार
भनेर भनेछन तर र बादशाहको अगाडी जवाफ फर्काउने हिम्मत भने गरेनन ।
छयालीस साल भन्दा अगाडी सम्म देसमा राजानै सर्वेसर्वा हुन्थे । राजासंग जवाफ फर्काउने हिम्मत कोहिकसैले पनि गर्दैन थिए । राजाको खिलाफ जनता भड्काएर कांग्रेस कम्युनिस्ट पार्टीका नेताहरुले
आन्दोलन गराएर देसमा जनताको शासन लागु गराए ।
जनताको शासन नाम मात्रको देखियो । नेताहरु अकबरे बादशाह झैँ
बनेका छन । आफ्ना कार्यकर्ताहरुलाई बाङ्गो रुख देखाएर ‘आहा क्या सिधा रुख’ भन्दा कार्यकर्ताहरु तालि
पड्काएर हो हो भनेर भन्छन ।
राजाले निरंकुश नै सहि तर तर जनताको टाउकोमा पिशाब छर्ने
काम कहिले पनि गरेनन तर नेताहरुले अकबरे बादशाहझैँ आफ्ना कार्यकर्ताको टाउकोमा
पिशाब खन्याई दिए भने पनि प्रतिकारको त परको कुरा जवाफधरी फर्काउने हीम्मत
गर्दैनन् । बरु उल्टै हाम्रो नेताले हामिहरुलाई माया गरेर हाम्रो टाउकोमा अत्तर छर्कीदियो भनेर हल्ला
गर्दै हिडन बेर लाउदैनन ।
के यस्तै गर्न भनेर २०४६ सालमा प्रजातन्त्र अझ त्यतिले पनि
नपुगेर २०६४ सालमा गणतन्त्र ल्याएका हुन ? ठिक लाई ठिक र बेथिक्लाई बेठिक भन्न
सक्दैनौ र ताबेदारी प्रथानै ठिक भनेर भन्ने हो भने नेपालमा राणाहरुले चलाएको
जहानियाँ शासन नै ठिक भनेर किन नभन्ने ?
0 Comments:
Post a Comment