कविता

राजु घिमिरे

पढाई लेखाई सकेर
जीवन बाँच्ने एउटा जागिर खोज्दै थियो ऊ
देशमा जनयुद्ध सुरु भयो
गाँउ
लुकामारी युद्धको क्रिडस्थल बन्यो
बम बारूद र बन्दुकको
एक मन त विदेश जान पनि खोज्थ्यो
तर जुरेन साईत उसको
र
युद्धको सिपाही बन्यो ऊ

संगै सुतेकाहरु भोलिपल्ट शहिद हुँदा
बाँचेको मान्छे ऊ
बस्ति बस्तीमा मुक्तिको
सपना बाँडेर
उन्मुक्तिको भाषा बोल्थ्यो
भोलि जनविरोधीहरुको सफायाको
निर्णय गरेर
एक निन्द्रा नपुग्दै
अर्को बिहानको सुर्योदयसँगै
युद्धको बिश्रान्ति भएछ
आज काँधको बन्दुक
र
कम्मरको ग्रिनेट बिसाउने
भोली अर्कैलाई बुझाउने
आदेशसँगै
५ लाखको भाउमा
बिकेको जिन्दगी
मुक्तिको सपना बाँडेर उन्मुक्तिको भाषा बोलेको मान्छे
पीडाबोध र ग्लानीले पानी पानी भएर
भासियो खाडीमा
दुई चार वर्ष बित्यो
र
फेरी तानिएर
देशको मायाले
गाउमा पाईला राख्न नपाउदै
बिहान भेटेर एउटा समुहले भन्दै छ
अधुरो क्रान्ति पुरा गरौ
साँझ बोलाएर अर्को समुहले
कान फुक्दै छ, उसको
अब
समाजबादको कार्य दिशा
लागु गर्न जुटौँ
धेरैले भनिसके उसलाई
एउटा धार समात्नै पर्छ
कुन धार समात्ने
बिचरा
आमा बाबुको
बिहे गर अब !
भन्ने कचकचले
ऊ
आफैँ दोधारमा छ !