नेपालमा राजतन्त्र पुनर्स्थापना किन नगर्ने ?

हिजो पन्चको पालामा देसको पैसा बिदेस लैजान दिन्थेन ! देसका सत्रु केहि काला व्यापारीले  LC अर्थात (आयात प्रतित पत्र) को नाउँमा डलरको कालो धन्दा गर्न खोज्दा पनि पक्डाउ पर्थे ! खेतानको LC (आयात प्रतित पत्र) काण्ड पनि नेपालीले भुलेका छैनन ! खेतानहरु सबै मारवाडी ब्यापारी हुन ! पुजीपतिको घोर बिरोधमा तत्कालिन माले अहिलेको एमालेले देसमा भाको सम्पूर्ण सरकारी देखि निजि कल कारखानामा मजदुर उचालेर बन्द हड्ताल गराएर पंचायती ब्यबस्था लाइ छुलछुल पार्थे ! मजदुरले गरेको बन्द हड्तालमा तिनका भात्री संगठन त झन नकुर्लिने कुरै भएन ! उहिले कम्युनिस्टको जत्तिको जनमत कांग्रेसको थिएन र अहिले पनि छैन ! त्यहि भएर पछाडी बाट समर्थन गर्थे ! बन्द, हड्ताल, नारा जुलुस, चक्का जाम देखि तोडफोडमा कम्युनिस्टहरुलाई कसैले पनि जित्न सक्दैन ! तिनीहरुको भुस भरेको खोपडी अर्थात दिमागमा नै माओले घोकाइ दिएको मन्तर 'पुराना संरचना भत्काऊ र नयाँ निर्माण गर' भन्ने फिर्फिरीझैँ फनफन घुम्छ !

पुराना भत्काउन जति सजिलो हुन्छ नया जोडन त्यति नै गारो हुन्छ ! नया जोडन लाइ पुजी चाहिन्छ ! अहिले यतिखेर पार्टीमा घुसेका यी तिनै मारवाडीहरु हुन जसले देसको संक्रमणकालको फाइदा उठाउँदै पैसा जति बिदेसमा लगेर थुपारेका छन ! देसमा खोल्ने उधोग धन्दा बिदेसमा गएर खोलेका छन ! मजदुरको पेटमा लात हान्यो भनेर हिजो आन्दोलन गर्न उक्साउने यी कम्युनिस्टको जमातेले तिनै पुजीपति मारवाडीलाइ किन र के को आधारमा पार्टीमा हुलेर मनोनित बिधायक बनाउदैछन ?देसको पुजी बिदेसमा लगेर उधोगधन्दा खोले पछी देसको मजदुर बेरोजगार हुन्छ कि हुँदैन ? आफ्नै मजदुरहरुलाइ बेरोजगार बनाउदैछ भन्ने थाहा हुँदा हुँदै पनि ति मजदुरका महा सत्रुलाइ गला जोडेर फुल माला र खादाको साथ पार्टीमा किन प्रबेस गराइयो ? अझै पनि पार्टीमा आस्था राख्ने हरुले यस्तो गम्भीर कुरालाइ नसोचेर हावाको तालमा थपडी बजाएर स्वागत गर्छन भने पछी गोहीको आँसु चुहाउनुको के अर्थ ? एमाले नामको कम्युनिस्ट पार्टी अब गरिब जनता मजदुरको पार्टी कि पुजीपतिको पार्टी ? यसको चिन्तन मनन गर्ने कस्ले ?

यो गम्भीर गल्ति सच्याउने कस्ले छात्तिमा हात राखेर सोच्नुस त ! त्यसैले देसमा शान्ति नभए सम्म उधोग धन्दा कल कारखाना स्थापित गर्न सकिदैन ! सान्तिको लागि अहिलेका यी पार्टीहरु बाट बिल्कुलै सम्भव छैन किनभने पैसा र पदको लागि यिनीहरुले आफ्नो आत्मालाई समेत बेच्न पछी पर्दैनन भन्ने कुरा हामीले २४ बर्षमा देखि भोगी सकेका छौ ! यहि अबस्था रहेमा देस कुनै पनि बेला सिक्किमको स्थितिमा नपुग्ला भन्ने के बेर !

काम नगारि माम पाइन्न ! माम पाउनको लागी चाहिने रोजगार हो ! रोजगारको लागि पुजी चाहिन्छ तर पुजिपतिले पुजी जति बिदेसमा लगेर थुपारे पछी देसमा कसरि रोजगारको सिर्जना हुन्छ ? त्यसैले अहिलेको यो भाडभैलो लाइ ठेगानमा लगाउन कै लागि भए पनि केहि समयको लागि देसले फेरी २०१७ साल जस्तै कठोर ब्यबस्था खोजेको छ ! राजतन्त्र बिना त्यो सम्भब छैन भने अब फेरी राजतन्त्र किन पुनर्स्थापना नगर्ने ? बेलायेत जस्तो महासक्तिसाली देसमा गुमेको राजतन्त्र पुन फर्किन सक्छ भने नेपालमा किन सक्दैन ? देस रहेपो पहिचान पाइन्छ ! त्यसैले आउनुहोस देसलाइ बचाउनकै लागि भए पनि फेरी एकपटक राजसंस्था लाइ पुनर्स्थापना गरौ !

(फाइल फोटो फेसबुक बाट साभार)

२०७० पौष १४ गते आइतवार !

फुटको राजनीति बिदेसीलाई फाईदा

-जनकमान डङ्गोल 

जहानिया राणा शासन बिरुद्द विद्रोहको झिल्को नेपालमा नै उठेको थियो । दक्षिणका शासकहरुले गिद्धे दृष्ठी लगाएर आफ्नै देशमा नेपालको तत्कालिन शासक बिरुद्द ईन्कलाब घन्काउन आफ्नै देशमा आश्रय दिए । कांग्रेस तथा कम्युनिस्ट नामको दुवै पार्टीको जन्म भारतमा नै भएको हो । ईतिहास साक्षी प्रमाण बनेर उभिएको छ ।

आफ्नो फाईदाको लागि जस्तो सुकै घटिया हर्कत गर्न छिमेकीहरु पछी पर्दैनन । आफैले मलजल गरेर हुर्काएको बिरुवा जोगाउने ईच्छा र चाहना राख्थे भने २०१७ सालमा प्रजातन्त्रको घांटी पक्कै पनि निमोठीन दिन्थेनन । आफ्नो फाईदाको लागी मात्र कांग्रेसलाई प्रयोग गरेका हुन भनेर ठोकुवाको साथ भन्न सकिन्छ ।

२०१७ सालमा जन्मेको पंचायतबाट आफ्नो फाईदा हुने नदेखे पछी कांग्रेस देखि कम्युनिस्ट पार्टीका नेताहरुलाई पुन: आफ्नो देशमा आश्रय दिएर नेपालको शान्ति र बिकास खल्बल्याउन २०२८ साल देखि सुरु गराएकै हुन । २०२८ सालमा पूर्वी नेपालमा सुरु भएको सामन्तीको नाउँमा कम्युनिस्ट पार्टीले मच्चाएको हत्या र हिँसा अनि २०३३ सालमा २००७ सालकै नक्कल गर्दै कांग्रेसको जिल्ला कब्जाको योजना उदाहरण हुन ।

२०३६ सालमा नेपालमा निर्दलीय पंचायती ब्यबस्था कि बहुदलीय प्रजातन्त्र भनेर रोज्ने भनेर जनमत संग्रह गराईयो । आधिकारिरुपले पंचायती ब्यबस्था बिजयी भएको घोषणा गरियो । नेपाली कांग्रेसको संस्थापक नेता स्व.बि.पी कोईरालाले जनताको मत भन्दा ठुलो अरु केहि हुन्न भन्दै पराजयलाई स्विकार्नु भयो र नेपालमा दोश्रो पटक प्रजातन्त्रको स्थापना हुन सकेन ।

२०३६ सालको जनमत संग्रह गराउने जिम्मा तत्कालिन प्रधानमन्त्री स्व.सुर्य बहादुर थापाको जिम्मामा थियो । स्व.थापा पनि नेपाली कांग्रेसका उत्पादन हुनुहुन्थ्यो । चाहेको भए मातृ पार्टीको मागलाई पुरा गर्ने ह्याउ राख्ने स्व. थापाले बहुदल नरोजेर किन निरंकुस भनिएको पंचायती ब्यबस्थानै रोजे त्यो समय बुझ्न नसकिने कुरा थियो ।

२०३६ सालको जनमत संग्रहले चम्केका स्व. थापालाई टक्कर दिन सुदुर पश्चिमबाट लोकेन्द्र बहादुर चन्दको उदय भयो ।  झट्ट हेर्दा नेपालमा भन्ने गरिएको एकदलीय निरंकुस पंचायती शासन ब्यबस्था भए पनि जनताले जिताएका पंचायती माननीयहरु स्व.थापा र चन्द गुट गरेर दुई खेमामा बाडिएको थियो र नेपालको राजनीतिमा गुटबन्दी को जन्म २००७ साल भन्दा अगाडिनै भै सकेको थियो । कांग्रेस पार्टीका दुई गुट उदाहरण हुन ।

पंचायतमा थापा र चन्द गुटको शक्ति संघर्षबाट फाईदा उठाउदै नेपालमा रामराजा प्रसाद शिंह र खेमराज मायालु भट्ट मिलेर मच्चाएको बमकाण्ड पनि छिमेकीले आफ्नो फाईदाको लागी रचाएको थियो । जनताले बहुदललाई नभएर निर्दलीय शासन ब्यबस्थालाई मत दिएको हो भनेर संस्थापक नेताले स्वीकारे पछी पनि नेपाली कांग्रेसले बिभिन्न किसिमको आन्दोलन गर्न भने छाडेको थिएन । यदि जनमतको कदर गर्थे भने ८ बर्ष नपुग्दै बामपन्थी संग मिलेर देसमा आन्दोलनको आगो सल्काउदैन थिए । बामपन्थी संगको घांटी जोड़ाई कति सम्मको अफापकारी हुने रैछ अहिले आएर कांग्रेसी नेताहरुले पक्कै पनि बुझेको हुनु पर्दछ ।

२०४६ साल पछी चम्केको काँग्रेसले २०४८ सालको आम निर्वाचनमा बहुमत ल्याएर सरकार बनायो । सरकार बनेको ३ वर्षा नपुग्दै आफ्नै पार्टीका नेताहरु छत्तीसे र चौहत्तरे नामका दुई गुटमा विभाजन भएको कारणले गर्दा बहुमतको पार्टीले मध्यावधि निर्वाचनको घोषणा गरेको पनि देखिएकै हो ।

पंचायती शासनमा नै दुई खेमा भएको थापा र चन्द गुटले २०४६ साल पछी रास्ट्रिय प्रजातन्त्र पार्टी नाम राखेर नाम एकै तर कोस्ट भित्र थापा र चन्द चुनाव चिन्ह गाई र हलोको स्थापना गरे । दुई अलग पार्टीले बहुदलीय राजनीतिमा पकड जमाउन नसके पछी एकीकरण गरे । नतिजा छि भन्ने खालको थिएन । प्रजातन्त्र स्थापना भएको ५ बर्ष नपुग्दै दुवै महापन्च अर्थात् पंचायतकालका हस्ती तथा पुर्व प्रधानमन्त्रिहरु स्व.सुर्य बहादुर थापा देखि लोकेन्द्र बहादुर चन्दले प्रधानमन्त्रिको कुर्चिमा बस्ने मौका जुर्नु भनेको एकताको नै बल हो भन्ने सन्देस थियो भने कांग्रेस पार्टी फुट्दा घाटा कसलाई हुने रैछ भन्ने आर्को उदाहरण पनि थियो ।

कम्युनिस्टहरु जुटन जान्दैनन । आफ्नो बिचार लागु भएन वा लादन सकिएन भने छुट्टै गुट बनाउन पछी पर्दैनन । जुटेको कम्युनिस्ट पार्टी एमाले आठ बर्ष नपुग्दै माले र एमाले बन्न पुग्यो । एमालेले केहि समय चम्कियेर हत्या र हिंशाको बाटो अंगालेर शासन सत्तामा आएको माओबादी संग लगन गाँठो कस्न पुग्यो । माले नाम मात्रको पार्टी बन्न पुगेको छ ।

कम्युनिस्टहरु जुटन जान्दैनन । यदि जानेका हुन्थे भने जुटेर देशकै एक मात्र ठुलो बनेको ने.क.पा पार्टी अहिलेको वर्तमान परिस्थितिमा फुटको संघारमा पुग्दैन थियो ।  

२०६४ सालको कथित जन-आन्दोलन पछी नेपालमा राजतन्त्रको अन्त्य भएको घोषणा गरियो ।  बामपन्थी संग कुम जोडेर नेपाली कांग्रेसको नेता स्व.गिरिजा प्रसाद कोईराला र तिनका प्यादाहरुले गरेको यो दुत्सित कार्यले सिंगो पार्टी एकदिन धरासायी हुन्छ भन्ने सोचेनन ।  संस्थापक नेताहरु स्व.बि.पी., गणेशमान, भटराई देखि महेन्द्र नारायण निधिहरु आज बाचिरहेका भए यो दुर्दिन देख्नु पर्दैन थियो ।  कम्युनिस्ट भनेको गणतन्त्रको ठेकेदार हो र नेपालमा कम्युनिस्ट शासन हुनुहुन्न भनेर स्व.बि.पी ले पटक पटक भन्नु भएको पनि हो र नेपालमा राजा सहितको प्रजातन्त्र चाहिन्छ भन्ने आफ्नै दाज्युको भनाईलाई हठी नेता स्व.गिरिजाले कुल्चेर  बामपन्थी संगको लगनगाँठो जोड्दा आजको दिनमा नेपाली कांग्रेसको स्थिति रा.प्र.पा पार्टीको हैसियतमा पुगेको छ ।

नेपालको राजनीतिमा स्व.सुर्य बहादुर थापाले आफु बाचुन्जेल सकुनिको भूमिका निर्वाह गरे । बडो दुखले एकीकरण भएको पार्टीमा अभिभावकको भूमिका लिनु छाडेर छुट्टै जनशक्ति पार्टीको स्थापना गरेर अरुलाई पनि पार्टीमा बिद्रोह गर्न सिकाए । नतिजा एक भएको पार्टी तिन हुन पुग्यो । सिगो पार्टी थापा, चन्द, राणा खेमा हुँदै पछी लोहनी देखि लावती खेमामा बाडिन पुग्यो । नपरे सम्म चेतिदैन । यहि किसिमले चल्यो भने पार्टीको अस्तित्व मेटिन सक्छ भन्ने चेत पलाएर होला अहिले पूर्व पन्चहरु एक जुट भएर  पार्टी एकीकरण गरेका छन । जुट्नु भनेको राम्रै हो ।

बामपन्थीहरु आंधी जस्तो आउछन र तुफान मच्चायेर जान्छन । संसारमा देखिएको यहि नै हो । नेपालमा बामपन्थी छैनन भनेर पनि भन्ने गरिएको छ तर आर्काको ट्रेडमार्क बोकेर राजनीति गर्न लाज मान्दैनन । हँसिया हथौडा चिन्ह देखि मार्क्स, लेनिन हुँदै माओ नेपाली पहिचान पनि हैन । बिदेसी बाद र संस्कृति अंगाल्दा भोलि नेपाल र नेपाली रहन्छ कि रहदैन भनेर कम्युनिस्टहरुको दस्ताबेजमा पक्कै पनि लेखिएको छैन ।

पश्चिमाहरू धुर्त छन । उचाल्न र पछार्नमा पनि माहिर छन । जाति देखि धर्मको नाउँमा जनता लडाउन खप्पिस छन । २०४६ साल पछी नेपालको मौलिक संस्कृति मास्न र ईसाई धर्म फैलाउन कुन कुन पार्टीलाई हातमा लिए र त्यसको नतिजाले देस आज कुन स्थितिमा पुगेको छ भन्ने दिब्यज्ञान कांग्रेस कम्युनिस्ट देखि पुर्व पन्च लगाएतका प्राय सबै पार्टीहरुले पाएका छन ।

भोलिका दिनमा फुटेर हैन जुटेर अगाडी बढ्नु पर्छ भने त्यसको लागी अब खुल्ला मैदानमा युवाहरुलाई उतारेर बृद्ध नेताहरुले अभिभावकको भूमिका निभाउन सक्नु पर्छ । यदि त्यसो नगरेर कांग्रेसका स्व.गिरिजा देखि सुसिल कोईराला, कम्युनिस्टका स्व.मन मोहन, सी.पी, बिजुक्छे, देखि अहिलेका प्रचण्ड, ओली जस्ता नेताहरुले बाचुन्जेल पद ओगटेर बसेका थिए र अहिलेकाहरुले पनि त्यस्तै नियत राखच्छन भने नेपालबाट अहिलेको राजनीति पार्टीहरुको राजनीति एकादेसको कथामा नरहला भनेर भन्न सकिदैन ।

मिति: २०७७/१०/१८ गते प्रदेश दैनिकमा प्रकाशित

 

दोहोरो चरित्र किन ?

-जनकमान डंगोल ।

पछिल्लो समय जिल्लामा खेतीयोग्य जमिन बाँझै रहने क्रम बढ्दै गइरहेको छ । बढ्दो युवाशक्तिको पलायनले जनशक्ति अभाव, उत्पादनमा कमीलगायत कारणले खेतीयोग्य जमिन बाँझो रहने क्रम बढ्दै गएको छ । खेती गर्न फुर्सद नभएको र जनशक्ति नपाएको कारण देखाउँदै जमिन बाँझो राख्ने जिल्लाका ‘जमिनदार’ अब कारबाहीमा पर्ने भएका छन् ।

जिल्लालाई कृषिमा पूर्ण आत्मनिर्भर बनाउने उद्देश्यले उच्चस्तरीय बोर्डले आठौँ जिल्ला परिषद्मा जमिन बाँझो राख्नेलाई कारबाही गर्ने नीति ल्याएको छ । हाल जिल्लामा खाद्यान्न, दलहन, तेलहन, तरकारी आदि ठुलो आकारको आयातलाई प्रतिस्थापन गर्न ग्रामीण क्षेत्रमा रहेको बाँझो जमिनलाई सिँचाइ गर्ने र सिञ्चित भएको जमिन पनि बाँझो राख्ने जग्गा धनीलाई वार्षिक प्रतिरोपनी रु ५० का दरले जरिवाना तिर्नुपर्ने प्रावधान छ ।

विलासिताका लागि बजारमा बस्ने र आफ्नो जमिन बाँझो राखेर आयातित खाद्यान्नमा भर पर्नेका लागि यो निर्णय गतिलो गाँठो भएको सरोकारवालाले बताएका छन् । सिँचाइको पर्याप्त सुविधा हुने क्षेत्रमा पनि कुल जमिनको एक तिहाइ क्षेत्र अझै पनि बाँझै रहेको तथ्याङ्क सार्वजनिक भएपछि सर्वदलीय भेलाले पारित गरी यो निर्णय गरिएको पर्वतका स्थानीय विकास अधिकारी युवराज पौडेलले बताउनुभयो ।

गोर्खापत्र २०७४ चैत्र ३ गते

सरकारले कृषियोग्य जमिनलाई घडेरीमा परिणत गर्ने प्रवृत्ति निरूत्साहित गर्नका लागि भन्दै खेतीयोग्य भूमिलाई बाँझो राख्न नपाइने प्रावधानसहितको कानुन प्रस्ताव गरेको छ । संसद्‌मा दर्ता भएको 'भू-उपयोग सम्बन्धमा व्यवस्था गर्न बनेको विधेयक' जस्ताको त्यस्तै पारित भए खेतीयोग्य भूमि तीन वर्षसम्म बाँझो राख्नेले जरिवाना तिर्नुपर्ने हुन्छ ।

बि.बि.सि. नेपालि अनलाईन 16 जनवरी 2019

नेपाल सरकारको भन्सार बिभाग,  ब्यापार तथा निकाशी प्रबर्धन केन्द्र बाट लिइएको तथ्यांकलाई आधार बनाई २०७५ माघ २७ गते अजित अधिकारी, पुष्प ढुंगाना, सुवास भट्ट समेत ३ जना पत्रकारहरुको समुहले ४५ अर्बको दाल, २९ अर्बको चामल आयात ४ करोडको कोदो, ३ करोडको फापर, ५३ करोडको केरा, ५७ करोडको सुन्तला आयात र जलस्रोतको धनी देशमा दुई करोडको खानेपानी आयात” शिर्षक राखेर लेखिएको समाचारलाई नेपालको चर्चित बिधुतिय पत्रिका ‘नयाँ पत्रिका’ ले प्राथमिकताको साथ प्रकासित गरेको छ ।  

 हेर्नुहोस समाचारको स्निप  

 

स्रोत: नयाँ पत्रिका

राणाहरुले चलाएको शासन जहानियाँ शासन हो भन्दै देस भित्र तथा बाहिर गरिएको आन्दोलन र क्रान्तिको नतिजा २००७ साल फागुन ७ गते नेपालमा पहिलो पटक प्रजातन्त्रको स्थापना भयो । प्रजातन्त्र स्थापना गरेका नेताहरुको अदुरदर्सिताको कारण युवा तथा युवतीहरु गाउँ छाडेर सुबिधा सम्पन्न स्थानमा बसोबास गरेको कारण गाउँका जमिन बाँझो हुन् पुगेको तथ्यलाई मनन गर्दै पंचायती सरकारले ‘गाउँ फर्क रास्ट्रिय अभियान’ घोषणा गर्यो । गाउँ फर्क राष्ट्रिय अभियान नेपालका पूर्व राजा महेन्द्रको अवधारणा थियो । विक्रम संवत २०२० को दशकमा आएको यो अवधारणाले यो पुष्टि गर्दथ्यो कि नेपालका गाउँहरू क्रमिक रुपमा रित्तिदै थिए र उपत्यका तथा समथर भूभागहरूमा शहरीकरणको विकास द्रूत रुपमा भइरहेको थियो ।  

२००७ देखि २०२० को स्थितिलाई २०४६ सालको दोश्रोपटक स्थापना गरिएको प्रजातन्त्रले नबिकरण गरि दियो भने त्यसलाई अझ बढी उर्जा २०५२ साल देखि सुरु गरिएको माओबादीले सुरु गरेको कथित जनयुद्धले दियो । युवा तथा युवतीहरु शहरमुखी मात्र नभएर दिनहुँ हज्जारौको संख्यामा बिदेसिन थाले । केन्द्रिय राजधानीमा मात्र भयेकोअधिकारलाई विकेन्द्रित गर्दै राज्य स्तरमा सारेर अहिले संघीय प्रदेसहरु बाट समेत पासपोर्टमा भिषा लगाउने चलन बसालिएको छ ।

खेतबारीमा अन्न तथा फलफुल उब्जाउने देखि फ़लाउनको लागी श्रम गर्ने श्रमिकहरु चाहिन्छ । राजस्व देखि रेमिट्यान्स भित्र्याउने लोभ पालेका कांग्रेस देखि कम्युनिस्टका सरकारहरुले बलिया लाठे तथा रोपारहरूलाई बिदेस जान निरुत्साहित गर्नुको साटो प्रदेस प्रदेसहरुमा भिषा लगाएर दक्ष जनशक्तिलाई बिदेस पठाउनु भनेको दोहोरो चरित्र प्रदर्शन गर्नु हो ।

नेपाल जस्तो सानो देसमा संघियता लागु गर्नु भनेको नेता तथा कारखानाको कारखाना खोल्नु हो । नेता तथा कार्यकर्ता बन्नु भनेको भाषण दिंदै राजनीति नामको पसल चलाएर काम नगरेर बसी बसी खानु हो । नेता तथा तिनका नजिकका बिस्वासपात्रले खेतीपाती गर्नु हुन्न राजनीति मात्र गर्नु पर्छ भन्ने सोच पालेपछि खेतबारी बाँझो नहुने कुरै भएन ।

    

होलिवाईनको करामत देखिदैछ

लाल बादशाहको युग !

बिष्णु प्रताप शाह अहिले हिरासतमा छ उनलेे यति मात्रै अपराध गरेको थियो की मुस्लिम मुख्यमन्त्री भएको कारणले हिन्दु किशोरीले न्याय पाएन भनेर बोलेकै भरमा साम्प्रदायिक जातीय भड्काव गरेको आरोपमा थुनामा छ,

तर भारतीय मुलका पास्टर गोपाल गुरुङले खोलेको MNO पार्टी नेपाल सरकारको निर्वाचन आयोगमा दर्ता गरेको छ।
उनीहरु सार्वजनिक मञ्चमा बाहुन क्षेत्री फटाह डाँका चोर लखेटेर पठाउन पर्छ भन्दै चुनावी प्रचारप्रसार गर्छ, उनको पार्टीको सार्वजनिक आमसभा सरकारको जानकारीमा अनुमतिमा सुरक्षामा नै आयोजना हुने हो।
आज एउटा भिडियो भाइरल भएको रहेछ MNO सम्बद्ध केही युवाहरूले भिडियोमा बुद्धको तस्वीर बोक्दै नेपालको राष्ट्रिय झण्डा जलाएर शरणार्थी बाहुन क्षेत्री लगारौं भन्दै रहेछ, डिजाइन कस्तो गरेको छ भने यो जलाउने समुह बौद्ध समुदायले गरेको रहेछ भन्ने आभास दिलाउन बुद्धको तस्वीर बौद्ध झण्डा प्रयोग गरेको छ, प्रष्ट छ बौद्ध विरुद्ध हिन्दु समुदाय आक्रमक होस् भन्ने तर्फ भिडियो लक्षित छ।
म MNO लाई केही भन्न चाहन्न एउटा डाँकाले डकैती गर्नु अनौठो होइन मान्दिन तर नजिकै रहेकोे प्रहरी चौकी हेरेर बस्छन् भने त्यो अनौठो हो र यही अनौठो भित्रको रहस्य नबुझ्ने ति जन्मले हिन्दुको कोखमा जन्मेका र जन्मदै पण्डित नारायण पोखरेल काशीनाथ तिवारी जस्ता गुरुहरुको छाती बाट बगेको रगतको बाछिटाले मुखमा लतपतिएको हिन्दुहरुको किंकर्तव्यविमुढ अनुहारहरु देख्दा अनौठो त्यहाँनेर मात्रै हो !!
नेपालमा जातले हिन्दु प्रधानमन्त्री छ, हिन्दु राष्ट्रपति छ,हिन्दु सेनापती छ, हिन्दु प्रहरी महानिरीक्षक छ, हिन्दु प्रधान न्यायाधीश छ, हिन्दु प्रतिपक्षी दलको नेता पनि छ, हिन्दु पत्रकार महासंघको अध्यक्ष पनि छ फ़ेरि यस्तो हुन्छ किन ? किन खुलेयाम छुट छ ? किन लाचार हुन्छ सारा सरकारी संयन्त्रहरु ? किन मौनता छाउँछ अधिकारीहरु ?
 

किनकि महान क्रान्तिकारी अग्रगामी छलाङ भन्दै मन्दिर तोडफोड गर्दै गुरिल्ला लाई गाई गोरु काट्न लगाउदै प्रखर पण्डित नारायण पोखरेल एवं काशीनाथ तिवारीहरु जस्ता धार्मिक अभियान्ता लाई गोली ठोकेर ढलाएर खडा भएको हो यो संविधान ! हो यही संविधानको जन्मदाता हुन् लाल वादशाह हरु र ती बादसाह हरुको सत्तामा जुठोपुरो टपरी टट्काउदै खाने जागिरे हुन् प्रशासन !!
त्यसैले MNO त बाहिर देखिने कारण मात्रै हुन कारकतत्व त सत्तामा लाल बादशाहरु बिराजमान छ !

 

फुट्ने कि जुट्ने

कांग्रेस २००४ साल तथा कम्युनिस्ट पार्टी २००६ सालमा स्थापना भएको हो । दुवै पार्टीहरुको स्थापना भने नेपालमा नभएर छिमेकी भारतमा भएको थियो भनेर ईतिहासमा लेखिएको छ । दुवै पार्टी स्थापना गरिनुको मुख्य उद्धेश्य नेपालमा स्थापाना भएको जहानियाँ शासनको जरै देखि उखेलेर फ्याँकी राजा सहितको प्रजातन्त्र स्थापना गर्नु थियो ।

२००७ सालमा नेपालमा १०४ बर्षे जहानियाँ राणा शासनको बिरुद्धमा युद्धको शंखघोष कांग्रेस पार्टीले गरेको थियो । आजको दिन सम्म पनि कांग्रेस पार्टीले नेपालमा प्रजातन्त्रको स्थापना हामीले गरेका हौ भनेर भन्न छाडेका छैनन  र जुन देसमा बसेर पार्टी जन्माए तिनैको सहयोगमा प्रजातन्त्र स्थापना गरे बापत मस्तीको तर समेत दुबैले मार्दैछन ।

अमेरिकी साम्राज्यबाद – मुर्दाबाद ।

भारतीय बिस्तारबाद – मुर्दाबाद ।

नेपालका कम्युनिस्टहरुले जनताको अगाडी गएर घोक्रो सुक्ने गरि लाउने नारा २०६४ साल पछी स्यालको सिंग जस्तै गरि बिलाएर गएको छ । कम्युनिस्ट पार्टीमा लाग्नेहरु आफ्नो प्रशंसा मात्र सुन्न चाहन्छन । आलोचना गर्ने बिरुद्ध सके सफाया नसके छुट्टै पार्टी खोलेर आफै सर्वेसर्वा बन्छन । आर्यघाट नपुगे सम्म पद छोडदैनन । नेपालमा हुन या अन्य देशमा देखिएको नतिजा हो ।

कम्युनिस्ट पार्टीमा लाग्नेहरु गुटबन्दीमा लाग्न रमाउछन । आफ्नै संस्थापक नेतालाई गद्धारको तक्मा भिराउन बेर मान्दैनन । गद्धार पुष्पलाल भनेर किताब समेत प्रकाशित भएकै हो ।

नेपालमा २००६ देखि आजको मिति सम्ममा के कति कम्युनिस्ट पार्टी खोलियो भन्ने कुनै लिखित दस्ताबेज संग्रह गरेर राखेको पाईदैन । लिखित दस्ताबेज जम्मा गर्दा गर्दै आर्को गुट वा पार्टी जन्मी सकेको हुन्छ भने कुनैको अस्तित्व नै मेटी सकेको हुन्छ ।

बडो ठुलो उत्साह र उमंग लिएर एमाले र माओबादी पार्टीको मिलन भयो । चुनाव नजितुन्जेल सम्म यी पार्टी र तिनका नेता देखि कार्यकर्ताको फुर्ति गज्जब र अचम्मकै थियो । जब चुनाबी नतिजाले दुई तिहाईको सिट प्राप्त हुनासाथ सत्ता र भत्ताको लोभमा एकले आर्कालाई खुईल्याउने, उचाल्ने र पछार्नेको काम आजको मिति सम्म जारीनै छ । पार्टीको खाँट्टी आस्थावान कार्यकर्ताहरु गुट उपगुटमा बाडिन बाध्य भएका छन । आफ्नै नेताहरुले गरेको गलत कामको बिरुद्धमा चोर औंला देखाउन सक्दैन । सामाजिक संजाल देखि पत्र पत्रिकामा छापिएको भ्रस्टाचार एकले आर्कोलाई खुईल्याउने माध्यम बनेको छ । राणाकालको ताबेदारी र चाटुकारिता पुन ब्युंतिनु पनि ठुलै उपलब्धि ठानेका छन । 

कम्युनिस्ट पार्टीको गुट उपगुट जन्माउने कला अहिले आएर कांग्रेसले पनि सिकेका छन । प्रजातन्त्र बेचि खाए । बाँकी रहेको रास्ट्रियता र समाजबादलाई पनि चटक्क बिर्सदै गुटको राजनीतिमा रमाएको देख्दा खाँट्टी कांग्रेसीहरुको मन कति छिया छिया भएको होलान ।

धेरै टाढाको उदाहरण के दिनु । पंक्तिकारको जन्मथलो नुवाकोटका कांग्रेसीहरु दुई गुटमा विभाजन भएर एकले आर्कालाई खुईल्याउन कुनै कसर बाँकी छाडेका छैनन । कांग्रेस पार्टीमा अहिले पार्टी सभापति शेर बहादुर देउवाको बर्चस्व कायम छ । पुराना केहि थान नेताहरु रामचन्द्र पौडेल खेमामा लागेका छन । देउवा र पौडेल पछी कृष्ण प्रसाद सिटौला गुट पनि राम्रै संग मौलाएको देख्न पाईन्छ । कुनै पदमा नहुँदा पनि प्रस्तावक बनेर नेपालमा गणतन्त्र स्थापना गर्ने पनि तिनै सिटौला थिए । सक्कली कांग्रेसीहरु अझै पनि स्व.बि.पी., गणेशमान र भटराईकै मार्गमा हिडन चहान्छन तर नचाहँदा नचाहँदै पनि जय नेपाल भन्दै कुनै गुट रोज्न बाध्य पारिएका छन ।

मिति: २०७७/०४/३१ गते लोकप्रिय डिजिटल पत्रिका नयाँ पत्रिकामा पौडेल पक्षको निरन्तर विरोध, देउवा अगाडि बढेकोबढ्यै शिर्षकमा रमेस सापकोटाको लेख प्रकाशित भयो । समाचारको पहिलो हरफमा नै दुई गुटमा बाँडिएको नुवाकोटे कांग्रेसी हस्तीहरुको भनाई समेटिएको थियो ।

‘सभापतिले धेरै अघिदेखि विभागमा नाम पठाउन पार्टी नेतालाई आग्रह गर्दै आउनुभएको छ । तर, उहाँहरूले नाम पठाउन कहिल्यै पनि चासो दिनुभएन । सहमतिमा गरौँ भनेर लामो समयसम्म कुर्नुभयो । तर, नाम नपठाएपछि विभाग गठन गरी पार्टीलाई चलायमान गर्न लाग्नुभएको हो ।’ -डा. प्रकाशरण महत

‘सभापतिजी चार वर्ष चुपचाप बस्नुभयो, तर महाधिवेशनको वर्ष लागेपछि उहाँलाई विभाग गठन गर्ने, संगठनका अरू विवादित काम गर्ने जोस चल्यो । विधि–विधान र पद्धतिले नदिने काम गरेर उहाँले निष्पक्ष, स्वतन्त्र महाधिवेशन हुनेमा प्रश्न उठाइदिनुभयो । हाम्रो आपत्ति यसैमा हो ।’ -अर्जुननरसिंह केसी

देश जोड्ने बडामहाराजधिराजले उतिबेला आफ्ना सन्तान देखि भाई भारदारहरु लाई दिएको अर्ति र उपदेसलाई ‘दिब्योपदेस’ भनेर भन्ने चलन छ । भाई फुटे गँवार लुटे त्यसै मध्येको यौटा प्रख्यात उपदेस हो ।

राणाको शासनकालमा राणाहरुले जनताको शोषण गरे पनि रास्ट्रको मामिलामा कोहि कसै संग लेनदेन गरेको देखिदैन । बरु अंग्रेजसंग लडाईमा हारेको भूमिहरु मध्ये केहि भाग फिर्ता ल्याएका थिए ।

राणाकै आफ्ना भाई भतिजाहरुको फुटको कारणले गर्दा राणा शासन पतन हुनुको कारण मध्येको एक पनि थियो । उदाहरणको सुबर्ण सम्सेरको ईतिहास खोतलेर हेरे पुग्छ । काँग्रेसले सुबर्ण समसेरलाई प्रयोग नगरेको भए सजिलै प्रजातन्त्र स्थापना हुन सक्दैन थियो ।

नेपालमा दोश्रो पटक २०४६ सालमा प्रजातन्त्र स्थापना भएको ४ बर्ष नपुग्दै नेपाली कांग्रेस पार्टीमा सुरु भएको छत्तीसे र चौहत्तरे गुटले गर्दा थला परेको नेपालि कांग्रेस पार्टी अहिले सम्म तंग्रिन सकेको छैन । बिगतका गल्तीबात पाठ सिक्नु कता हो कता अहिले पनि देउवा गुट, पौडेल गुट र सिटौला गुट बन्छन भने   पछिका पुस्ताहरुले नेपालमा कांग्रेस पार्टी पनि थियो र भन्दै गुगलमा खोज्नु पर्ने स्थित नआउला भन्न सकिन्न ।

प्रकाशित मिति: २०७७/०४/३१ शनिवार

 

 

विकासे मूल असार महिना मात्र किन फ़ुटाईन्छ ?

जनताको लागी भनेर राजनीति देखि बिकास निर्माणको काम गरेका हुन् भने देशको बजेटले धान्न नसक्ने गरि पहिचान र संघियताको खेति किन गरियो ? पहिचान र संघियताको खेती मौलाएर मिलेर बसेको जनताहरु अहिले एक आर्काको दुश्मन बन्न बाध्य बनेका बनाईएका छन भने जनताको नाममा यस्तो राजनीति गर्न हाम्रा नेताहरुलाई कसले सिकायो ?

उखान टुक्का भन्नमा हाम्रा दुई तिहाईको प्रधानमन्त्रीलाई विश्वका कुनै पनि नेताहरुले जित्न सक्दैनन । ‘जब भयो राती अनि बुढी ताती’ भन्ने उखान टुक्का हाम्रा प्रधानमन्त्रीले पक्कै पनि हाल्नु भयो होला ।

नेपालमा बर्ष भरिको हरहिसाब असार महिनामा गर्ने गरिन्छ जसलाई आर्थिक भाखामा ‘साल तमामी’ भन्ने गरिन्छ । जब बैशाख लाग्छ अनि नेपालमा सरकारी देखि दाताहरुको बजेट कसरि सक्ने भन्ने छटपटाहट सरकारी राष्ट्र सेवक देखि नेताहरुमा देखिन्छ ।

राणा देखि राजाको शासनकालमा देशमा बिकास भएन । शासन ब्यबस्था निरंकुस भयो भन्दै २००७ साल देखि जेहाद छेडेर २०६४ सालमा देश जोडनेको सन्तानलाई शासन सत्ता छाडन बाध्य बनाउने पनि कांग्रेस तथा कम्युनिष्टहरुनै हुन् ।

६४ देखि आजको दिन सम्मलाई मात्र पनि गणना गर्ने हो भने १३ बर्ष भयो । बिकासको लागी १३ बर्ष भनेको चानचुने कुरा पनि हैन तर गणतन्त्रको स्थापनाको १३ बर्षमा के कति बिकास भयो त्यो सबैले प्रत्यक्ष देखि सकेपछी पंक्तिकारले बयान गर्नु नपर्ला ।

कुनै पनि बिकास निर्माणको काम फु–मन्तरको तालमा एक दुई महिनामा पक्कै पनि सम्पन्न गर्न सकिदैन । कम्तिमा पनि छ देखि एक बर्ष सम्ममा सम्पन्न गर्न सकिने बिकास निर्माणको काम कार्य आर्थिक बर्षको पहिलो महिना श्राबण देखि चैत्र अर्थात नौ महिना सम्म गरिदैन । राष्ट्रसेवक, मन्त्रिहरु देखि पार्टीका कार्यकर्ताहरु त्यो अवधिमा कानमा तेल हालेर कुम्भकर्ण बनेर बस्छन ।

हरेक शब्दमा ‘जन’ घुसाउने कम्युनिष्ट पार्टीहरु हुन । कम्युनिस्ट पार्टीले जे जति गर्छन त्यो सबै ‘जन’ अर्थात जनताहरुको लागी हो । जनताहरुको लागी भनेर देशमा कांग्रेस संग लागेर प्रजातन्त्र देखि गणतन्त्र सम्मको खेति गरेकै हुन जुन खेति आजका मिति सम्म राम्रैसंग मौलाएकै छ । असारे बिकास त्यसैको नमुना हो

जब चैत्र सकिन लाग्छ त्यस पछी ‘जब राति अनि बुढी ताती’ भन्ने उखानलाई पछ्याउदै हस्यांग फस्यांग गर्दै टेन्डर बोलकबोल आब्हान गर्दा बैशाख महिना त्यसै बितेर जान्छ । जेष्ठको दोश्रो देखि तेस्रो हप्ताबाट नगर देखि गाउँमा बिकासको मूल फुटन सुरु हुन्छ । त्यही फुटेको बिकासको मूलले नेता देखि राष्ट्र सेवक हुँदै कार्यकर्ताको ढुकुटी भरिने तर बिकासको काम भने ‘रातभरी रुंग्यो बुढी जिम्दै’ हुने गरेको देखिएको छ भने बिकास निर्माणको काम हिउँद महिनामा किन गरिदैन ?

साल तमामी आयो । असार भरिमा बजेट जसरि भए पनि सक्नु पर्ने हुन्छ । त्यसैको चटारोले होला हेटौडा उप महानगर पालिकाको वार्डनम्बर ३ र १३ मा सडकको बिचमा नै बिजुलीको पोल भएको देख्दादेख्दै पनि स्लाब ढलान गर्दा उक्त सडकमा साना सवारी  र मोटर साईकल बाहेक अरु सवारी संचालन नहुने भएको छ । यो त एउटा सानो उदाहरण मात्र ।

अहिले हेटौडा उप महानगर पालिकाको केहि वडाहरुमा बाटो, ढलको काम युद्धस्तरमा सुरु गरिएको छ । हिउँद महिनामा सुरु गरेको भए यति खेर काम सक्किएर नालीमा सललल पानी बग्थ्यो होला भने बाटो हिलो पक्कै पनि हुँदैन थियो । बिकास निर्माणमा खर्चिने पैसा जनताबाट उठाएको करले गरिने हो । जनताको पसिनाबाट सिंचित भएर जम्मा गरिएको पैसा समयमै खर्च गर्न सक्दैनन भने हरेक शब्दमा ‘जन’ घुसाउने अधिकार कांग्रेस देखि कम्युनिस्ट पार्टीको नेताहरुलाई छैन । बिकास निर्माणको काम समयमै गरेका भए यस्तो दुर्दिन देख्नु पर्दैन थियो भने हिउँद सकिए पछी बिकास निर्माणको काम सुरु गर्नु पर्छ भन्ने गुरुमन्त्र हाम्रो राजनेता देखि राष्ट्रसेवक हुँदै पार्टीका कार्यकर्ताहरुलाई को कसले दिने रैछ त्यसको पहिचान अब समयमै हुनु जरुरी छ ।

सामन्ती भन्नेहरु आज सामन्ती किन बने ?

 

आई बक्स्योस, भुजा ज्युनार गरि बक्स्योस, नजर गरि बक्स्योस अर्थात भाका नेपाली नै हो तर पछाडी .. स्योस लगाएको देख्नासाथ, सुन्नासाथ 'सामन्ती' शब्द हुन्छ ।

गरिब मारेर धनि भएसी बल्ल सामन्ती हुन्छन । पन्चेतीकालमा कांग्रेस र कम्युनिस्टले जनताहरुको घर दैलोमा गएर यस्तै भन्थे ।

बिचरो सामन्ती पन्चेतलाई ३० बर्ष टिक्न दिएनन । चैत २६ को कालोग्रहणले नेपालको माटो सुहाउँदो पंचायती ब्यबस्था स्वाहा बनाईयो ।

बाबुराम भटराई आफुलाई खाँटी कम्युनिस्ट भन्छन । प्रधानमन्त्री भए पछी मेरो अगाडी कसैले पनि सामन्ती भाखा नबोल्नु भन्ने उर्दी जारि गरेको पनि देखिएकै हो ।

शोषक र सामन्तीको दर्जा पाएका खाँटी पन्चेहरु अहिले हरिकंगाल भएका छन । पन्चे भन्दा हरि कंगाल जंगे महाराजको सन्तान छन । बिदेसी सामु ति दुबैले घुंडा टेकेनन । टेकेको भए नेपालमा अहिले पनि श्री ३ महाराजकै शासन हुन्थ्यो ।

२०४६ साल पछी कांग्रेस र कम्युनिस्टले पनि सामन्ती भेषभुषा, भाषा, लवाई खवाई सिके । त्यसैको प्रभावले होला हिजोका हरिकंगालहरु अहिले श्री ३ को खांगी खाने हैसियतमा पुगेका छन तर खाँटी कुरा चै के भने चैत्र २६ गते आएको दिनमा यिनको मन अझै पनि झसंग हुँदो रहेछ । सामाजिक संजालहरुमा पोस्ट भएको लेखाईले त्यहि देखायो ।

राणा देखि पंचायतलाई नजिकका आसेपासे चाटुकारले स्वाहा बनायो । राणाकै पालाको चाटुकार सातसाले प्रजातन्त्रमा छिरेकै हो । सत्र सालमा पंचायत ल्याउन तिनैले भूमिका खेले । छयालीस देखि चौसट्ठी ल्याउने पनि तिनै हुन । धन र दौलतको लागी आफैलाई निलाम गर्न पछी नपर्ने तिनैको मोहजालमा अहिलेकाहरु नराम्रो संग फँसेका छन ।

चाटुकारहरु संग ईमान जमान देखि नैतिकता हुन्न । धन दौलतको लागी देश बेच्न पछी पर्दैनन । उदाहरणको लागी सिक्किमे काजि लेण्डुप दोर्जीलाई हेरे पुग्छ तर लेण्डुप बन्न जति सजिलो छ मरणको बेलामा पाईने तिरस्कार सास्ती कस्तो हुन्छ भन्ने कुरा सिकिमको ईतिहास खोजेर पढुन ।

 

कम्युनिस्टहरु चम्किनुको कारण

-जनकमान डङ्गोल

२०४६ साल सम्म पंक्तिकारले कांग्रेस र कम्युनिस्टको शब्दार्थ बुझेको थिएन । २०२३ सालमा जन्मेको पंक्तिकारले राजनीति पार्टी बुझेको २०४६ साल पछी हो । कांग्रेस र पार्टीको अर्थ बुझ्न २३ बर्ष लाग्यो ।

स्वदेसको सरकारी जागिरमा २० बर्ष पाखुरी खैचिंदा पनि जाहाँ बालबच्चा पाल्न धौ धौ भएको कारणले गर्दा बिदेसिनु परेको हुँदा पंक्तिकारले स्वदेस मात्र नभएर बिदेसको राजनीति समेत बुझ्ने मौका पाएको छ ।

पंक्तिकार २०४१ सालमा सत्य सेवा सुरक्षणको मन्त्र जप्दै जन समुदायको सेवा भन्दै नेपाल प्रहरीको जागिरे । जागिरको दौरानमा धेरै स्थान चाहार्ने मौका पाईयो ।

पंचायत हैन बहुदल चाहियो भन्दै नेपाली कांग्रेसले २०३६ सालमा माग गरेकै हो । त्यो भन्दा अगाडी पंचायत सिध्याउने भन्दै शसस्त्र युद्दको अभ्यास गर्दै हिंडेका पनि हुन ।

कांग्रेसको माग अनुसार विक्रम सम्वत २०३६ जेठ १० (मे २४, १९७९) गते श्री ५ बाट बहुदलीय व्यवस्था वा सुधारिएको पञ्चायत विषयमा जनमत लिने घोषणा भयो । सोहिअनुरूप २०३६ चैत्र २० गते राष्ट्रिय चुनाव आयोगले वि. सं. २०३७ बैशाख २० (मे २, १९८०) गते जनमत सङ्ग्रह गरिने घोषणा भयो । जनमत सङ्ग्रहको परिणाम २०३७ साल जेठ १ (मे १४, १९८०) गते भएको थियो । जसमा पञ्चायतले  २४,३३,४५२ र बहुदलले         २०,०७,९६५ मत प्राप्त गरेका थिए  । पञ्चायतले ५५ जिल्लामा र बहुदलले २० जिल्लामा विजय प्राप्त गरेको थियो ।

निर्वाचन परिणामलाई स्वीकारेको ५ बर्ष नकट्दै पंचायत बिरुद्ध देशभर बम काण्ड मच्चाइयो । ४५ सालमा कम्युनिस्ट संग लगन गाँठो कसेर सुरु गरेको आन्दोलन अनि छिमेकी भारतले १८ महिना सम्म लगाई दिएको नाकाबन्दीको कारणले गर्दा पंचायतलाई निलम्बन गर्दै नेपालमा दोश्रो पटक प्रजातन्त्रको पुनर्स्थापना भएको थियो ।

कांग्रेसहरु अल्छी र चाटुकारितामा  बिस्वास राख्ने पार्टी हुन भने कम्युनिस्टहरु त्यसको ठिक बिपरित छन । हिजो प्रतिबन्धित समयमा जनताको घर दैलोमा गएर गुलियो भाषा बोल्दै जनतालाई गोलबन्द गरेर हिडनेहरु पनि कम्युनिस्टहरु नै हुन । हिजोका त्यहि कामलाई आज सम्म पनि छाडेका छैनन । संगठन बिस्तार गर्नमा कम्युनिस्ट पार्टीहरु लाई कसैले पनि जित्न सक्दैनन ।

नयाँ नयाँ जुक्ति निकाल्न माहिर कम्युनिस्ट शासकहरुले बितेका केहि बर्ष देखि टोलटोलमा टोल बिकास, सहकारी जस्ता संस्थाहरु खोल्दै सरकारी स्कुल देखि संस्थाहरुमा आफ्नो पार्टीका कार्यकर्ताहरु मनग्गे भर्ति गरेका छन ।

टोल छिमेकमा बिहे भयो भने आफ्नो पार्टीका महिला कार्यकर्ताहरु खटाएर रत्यौली खेल्न लगाउन समेत लगाएको देखिएको छ ।

यसको ठिक बिपरित छ नेपाली कांग्रेस पार्टीमा । ४५ सालमा कम्युनिस्ट पार्टीको बुई चढेर पटक पटक सत्ताको शिखर चढन सफल भएको कांग्रेस पार्टीले संगठन बिस्तार गर्न भने जानेनन वा जानेर पनि जान्ने कोसिस गरेनन । नतिजा अहिले राम्रै संग भोग्दैछ ।

‘रास्ट्रियता, प्रजातन्त्र र समाजबाद’ कांग्रेस पार्टीको नारा हो । त्यहि नारालाई परिमार्जन गरेर रा.प्र.पा ले ‘रास्ट्रियता, प्रजातन्त्र र उदारबाद’ बनायो । २०५१ साल पछी चम्केको रा.प्र.पा का टाउकेहरु एकजुट हुन सकेनन । चुनावको मुखमा आएर पार्टी फुटाउंदाको परिणाम अहिले भोग्दैछ्न ।

कम्युनिस्टहरु हिजोको दुख: सम्झिदै आज हैन भोलिको दिनमा बिस्वास गर्ने भएर होला जतिसुकै अन्याय र अत्याचार भए पनि त्यसमा पार्टी र पार्टीको नेताहरुको बिरोध कहिले पनि गर्दैनन । पीडालाई मनमा नै गुमस्यायर राख्छन तर बाहिर देखाउदैनन । झापा बिद्रोह देखि जनयुद्ध देखेका छन बुझेका छन र भोगेका पनि छन । 

हिजो जनयुद्ध लड्नेहरु पनि कम्युनिस्ट नै थिए । १२ बर्षको दौरानमा १७ हजारको संख्यामा मारिनेहरुमा एमाले देखि कांग्रेस नामको पार्टीका सिपाहीहरु पनि थिए । टिकापुरको घटनामा मारिने पुलिसको अधिकृत पनि आफ्नै भाईबंधु हुन भन्ने हेक्का राखेका भए आफ्नै पार्टीका सिपाहीहरुको हत्याराहरु संग लगन गाँठो कस्न खोज्दा हुँदैन भनेर बिरोध गरेको देखिएन । बफादारिताको यो भन्दा ठुलो उदाहरण अरु के दिनु । यस्तै बफादारिता देश, राजा र पंचायती ब्यबस्था प्रति गरेका भए आज यस्तो दुर्दिन पक्कै पनि देख्नु पर्दैन थियो ।

नेपालमा जुटने र फुटने खेल राणा शासनकै पाला देखि चल्दै आएको हो । अहिले फेरी पुर्व पन्चहरुको पार्टी एकीकरण भएको समाचार आएको छ । फुट्नु राम्रो हैन । जुट्नु राम्रै हो ।

रास्ट्रियता, प्रजातन्त्र, समाजबाद देखि उदारबादको नारा लगाउने कांग्रेस हुन या रा.प्र.पा । यिनीहरु राजतन्त्र देखि धर्म बिरोधि भने पक्कै पनि हैनन । केहि समय मोतिबिन्दुले ग्रस्त भएका थिए । जनताले मत मार्फत गरि दिएको उपचार पछी यिनीहरुको आँखा त खुलेका छन तर पार्टी भित्रका केहि भाईरसहरुको प्रभावमा परेर राजा र हिन्दु धर्म चाहिन्छ भनेर सिधै भन्न सकेका छैनन ।

कांग्रेस पार्टीको संस्थापक नेताहरु मध्येको एकजना स्व.बि.पी कोईरालाले आफु बाचुन्जेल कम्युनिस्टहरुको संगत कहिले पनि गरेनन । कम्युनिस्टहरु जुटमा भन्दा फुटमा रमाउछन र देस र जनताको हित गर्दैन भन्ने बिस्वास पालेका र पालना समेत गरेका आफ्नै नेताको अठोटलाई पालना गरेका भए २००७ सालमा जस्तै गरि २०४५ सालमा पनि एक्लैले आन्दोलन हाक्न सक्नु पर्थ्यो । भिन्न विचारधारा मान्नेको संगत गर्दा आज कांग्रेस पार्टी नराम्रो संग हिले खाल्डोमा गाडिएको छ ।

कांग्रेस र रा.प्र.पा हरुको संस्कार देखि विचारधारा एकै हो ।  कांग्रेस पार्टीले आफ्ना जन्मदाताले भन्ने गरेको ‘देशलाई संकट परेको समयमा राजाको गर्धन मुनि मेरो माथि’भन्ने बाक्यांसलाई सम्झेका छन भने यतिखेर देशमा ठुलो संकट परेको छ । त्यो संकट पनि हामीले नै निम्त्याएको हौ भन्ने कुरालाई मनन गर्दै पार्टी भित्र गुटबन्दी गर्न छाडेर सबै रास्ट्रबादी शक्तिहरु संग हातेमालो गर्दै जनताको घरदैलोमा गएर आत्मालोचना देखि माफी माग्दै कम्युनिस्टको भ्रम तथा मायाजालबाट मुक्त गर्न सक्नु पर्दछ । यदि त्यसो गर्न सक्दैनन भने पार्टी मात्र हैन देशको नामनै भूगोलबाट मेटिन सक्छ ।