कविता: सपनाका पीठहरु

मर्दैनन सपना कहिल्यै 

सतीदेवीको आत्मदाह झै, 

..

बरु, 

बोकेर हिँड

भौतारिए पनि जताततै

महादेवले सतीदेवी झै,

..
जहाँ जहाँ अङ्ग पतन हुनेछन
त्यहाँ त्यहाँ खडिनेछन सपनाका शक्ति पीठहरु
अनि
पूजिने छन जुग जुग सम्म
तिम्रा सपनाहरु ।
…
महेश्वर रुपाखेती बर्लिन, जर्मनी, १३ अगस्त २०२०

धर्तीमा समाधिस्थ एउटा फुल

धरान निवासी 'निराकार' नामले साहित्यमा कलम चलाउनु हुने  कवीको कविता संग्रह 'आजादी' बाट आज एउटा कविता पस्केको छु । आसा छ अबस्य पनि मन पराउनु हुनेछ ।

..
एउटा त्यस्तो प्रतिक्षा

कविताको बुक कभर

जुन अत्यन्तै लामो पनि
अनि छोटो पनि ।
छातीभित्र
तिम्रो आगमनको कैयौं तरङहरु सल्वलाए
अनगिन्ती फुलहरु फुलिदिए
एउटा अदभुत तृष्णालाई
हामी नजिकवाट स्पर्ष गरिरहेका थियौं ।
नभन्दै हाम्रो माझ फुल्यौ,
हामी पनि तिमीसंगै फुलिदियौं
मुस्कुरायौ, हामी पनि मुस्कुरायौं
रोयौ, हामी पनि रोयौं
टोलायौ, हामी पनि टोलायौं
दुख्यौ, हामी पनि दुख्यौं
निदाउन सकेनौ, हामी पनि अनिदोलाई निलिदियौं
खान सकेनौ, हामी पनि भोकहरु पचाइदियौं
तिमीले सहन सक्यौ तर हामीले सहन सकेनौं
तिमीले जुझयौ, तर हामीले तिमीलाई बल थप्न सकेनौं
तिमी जितेर गयौं, तर हामी हरेर बस्यौं
अनि यहाँ छौं ।
तिमी एउटा फुल
धर्तिमा एक्लै समाधिस्थ भयौ
हामी पनि एक्लै भयौं
रंगिविरंगी फुलका थुंगाहरुले छोपियौ ।
फुलका तरङ्गहरु बोकि आएर फुलहरुसंगै गयौ ।
हामी अवाक भयौ
स्तब्ध भयौं
आवज विहिन भयौं
सम्झना मात्र छोड्यौ
आँसु झार्नको निमित्त आँसु उमारेर गयौ
तिमी आँखा चिम्लियौ,
हामी आँखा खोलेर पनि अंध्यारोमा हरायौं ।
तिमी धर्तिमा विलिन एउटा फुल
सम्झनामा संधै जिवित छौ
तिमी संधै बाँचिरहेको छौ ।

(२६ मे २०१०, फार्नवोरो)

कविता

राजु घिमिरे

पढाई लेखाई सकेर
जीवन बाँच्ने एउटा जागिर खोज्दै थियो ऊ
देशमा जनयुद्ध सुरु भयो
गाँउ
लुकामारी युद्धको क्रिडस्थल बन्यो
बम बारूद र बन्दुकको
एक मन त विदेश जान पनि खोज्थ्यो
तर जुरेन साईत उसको
र
युद्धको सिपाही बन्यो ऊ

संगै सुतेकाहरु भोलिपल्ट शहिद हुँदा
बाँचेको मान्छे ऊ
बस्ति बस्तीमा मुक्तिको
सपना बाँडेर
उन्मुक्तिको भाषा बोल्थ्यो
भोलि जनविरोधीहरुको सफायाको
निर्णय गरेर
एक निन्द्रा नपुग्दै
अर्को बिहानको सुर्योदयसँगै
युद्धको बिश्रान्ति भएछ
आज काँधको बन्दुक
र
कम्मरको ग्रिनेट बिसाउने
भोली अर्कैलाई बुझाउने
आदेशसँगै
५ लाखको भाउमा
बिकेको जिन्दगी
मुक्तिको सपना बाँडेर उन्मुक्तिको भाषा बोलेको मान्छे
पीडाबोध र ग्लानीले पानी पानी भएर
भासियो खाडीमा
दुई चार वर्ष बित्यो
र
फेरी तानिएर
देशको मायाले
गाउमा पाईला राख्न नपाउदै
बिहान भेटेर एउटा समुहले भन्दै छ
अधुरो क्रान्ति पुरा गरौ
साँझ बोलाएर अर्को समुहले
कान फुक्दै छ, उसको
अब
समाजबादको कार्य दिशा
लागु गर्न जुटौँ
धेरैले भनिसके उसलाई
एउटा धार समात्नै पर्छ
कुन धार समात्ने
बिचरा
आमा बाबुको
बिहे गर अब !
भन्ने कचकचले
ऊ
आफैँ दोधारमा छ !

कविता: चिट्ठी

कवयत्री: समाश्री

घर पुगेर
पठाएको खाली खामले पनि
भनिदिन्छ समाचार
यताको कुशलताको
घरभरि फैलाइदिन्छ सुगन्ध
आशाहरुको भरोसाहरुको

खस्रा ठेला उठेका हातले
पसिनालाई मसी बनाउँदै
जब कलम समाउछ
तब औँलाहरु भावमा नाँच्दछन्
कागजमा लेखिने अक्षरहरु
विभिन्न मुद्रामा नृत्यरत हुन्छन्
बेढंगी भएर नाच्ने अक्षरहरु
अर्थ खोल्दैनन् भाव पोख्छन्
मज्जैले बुझिन्छ लेखोट
खाम भित्र बन्द गरेर पठाएको
मेहनतको मिठास भोकको स्वाद बनिदिन्छ
पसिनाको गन्ध मीठोअत्तर बनिदिन्छ
चुर परेको थकाइका सपना बनिदिन्छ
हातका ठेलाहरु आशीर्वाद बनिदिन्छ
एकान्तका सुस्केराहरु ढोग बनिदिन्छ
त्यता बाँझै छाडेको भविष्यको खेतलाई
यताको बलियो अठोटको टुप्पो हलो बनाएर
उर्वर बनाउँनु छ
त्यसैले ओकलिन्छ
यता उम्लने सूर्यलाई
यता च्याँठ्ठिने पेटलाई
यता अरठ्ठिने ज्यानलाई
यता बिझाउने सम्झनालाई
यता टिठ्याउने माटोलाई
चिठ्ठिमा शब्द बनाएर
पठाइन्छ बेलामौकामा
सन्देश कुशलताको ||
..
प्रकाशित मिति: २०७३ बैशाख २२ गते बुधवार

आजको कबिता

तस्बिर साभार : कविको फेसबुकबाट

कबि: लामिछाने राम
...
को हुन ती ?
नेपाली हुन या आप्रवासी ?
जो देशको प्रधानमन्त्री भन्दा ठूलो बिदेशी सम्झिने!
को हुन ती ?
मधेसी हुन या बिहारी ?
संविधान सभा भन्दा बिदेशी राजदुतावास ठूलो सम्झिने !
को हुन ती ?
नेपाली हुन या शरणार्थी ?
जो नेपाली झण्डा भन्दा ठूलो स्वास्निको फरिया सम्झिने !
को हुन ती ?
नेपाली हुन या बिदेशीका दलाल ?
नेपालीलाई भन्दा बडि बिदेशीलाई बिस्वास गर्ने र सम्झिने !
ती दलाल हुन।
बिस्तारवादिका भरौटे हुन।
दक्षिणी मलद्वार बाट फुस्किएका दुर्गन्ध हुन।
पस्चिमी डलर बाट ढुस्सिएका अपराधी हुन।
समग्रमा अवसरवादी र अपराधी हुन।
नेपाली थिए भने चन्द्रसुर्यको अपमान किन ?
नेपाली थिए भने बुद्ध र सीता को अपमान किन ?
नेपाली थिए भने सगरमाथा र कंचनजंगाको अपमान किन ?
नेपाली थिए भने मेची महाकालीको अपमान किन ?

कविता :मूल्य हराएको युग

प्रत्येक बिहान
क्षितिजको गर्भबाट

कवी: हिमाल चन्द्र बराल

सुकेनासग्रस्त निन्याउरो सूर्य जन्मिन्छ
त्यसपछि मर्छन आशाका रंगीविरंगी सूर्यमुखीहरु
प्रत्येक साँझ
अपसकुन रोइरहन्छ जून
अनि मानवताको ओठबाट हराउँछ मुस्कान !
प्रत्येक दिन
हृदयहरुको बस्तीबाट
चोरिन्छ संवेदनाको सन्दुक
त्यसपछि अनास्थाको पहिरो जान्छ
जीवनको पहाडमा
डाइनोसोरनियति भोग्छ नैतिकता
र शुरु हुन्छ उत्तरआधुनिकता ढुंगेयुग !
आगो ओकलिरहेछ समय
धरापमा छ बाटो र पाइलाबीचको सम्बन्ध
संकटमा छ हिमाल र हिउँबीचको साइनो
शान्तिको प्रचारयुद्धमा होमिएको छ
आजको मार्केटिंग युगको बुद्ध !
स्वदेशमै शरणार्थी भएपछि
पासपोर्ट बनाउन लामबद्ध छ राष्ट्रियता
आमाको इमानको फूली बन्धकी राखेर
बाबुको स्वाभिमानको टोपी बेचेर
प्राप्तिको कुन सिकन्दरिय साम्राज्य जित्नुछ ?
मुटुलाई ढुकढुकीमाथि विश्वास छैन अचेल
त्यसैले
हृदयको गुडमा फर्काउनुछ - प्रेमको पंक्षीलाई
आस्थाको वीज रोपेर
गर्भवती तुल्याउनु छ बाँझो वर्तमानलाई
र जन्माउनु छ
आदर्शकोलागि हेमलक पिउने सुकरात हैन
प्रत्येक मान्छेभित्रको अंगुलीमाललाई रुपान्तरण गर्ने
एउटा अजेय तथागत
सच्याउनु छ संगति नमिलेको जीवनको व्याकरण
अनि भविष्यको मुहारमा पोत्नुछ
कहिले नओइलाउने अपनत्वको लालिमा !  !  !